oas·us is een niet bestaand woord. Telkens als ik het in een Word-bestand typ, komen er van die alarmerende rode streepjes onder, Word waarschuwt mij telkens; je maakt een grote fout, die moet nu je meteen corrigeren, dit woord klopt niet, je vergist je! Je moet oas·us corrigeren in oases!

‍

Maar wij zijn ervan overtuigd dat het niet -es maar ·us moet zijn. We kunnen niet in ons eentje, of liever gezegd in ons tweetjes, oases maken. Wij willen dat in de ·us vorm doen. Niet alleen hebben we elkaar nodig, wat op zich al een ·us is, maar we hebben ook heel veel andere mensen nodig. Om optimale oas·ussen te ontwikkelen, hebben we iedere keer weer een dreamteam nodig, mensen die net als wij willen denken, maar die het ook niet in hun alleentje voor elkaar krijgen.

Bij het woord oase heeft iedereen wel een beeld. Meestal is dat een droge, dorre woestijn met ergens in de verte een groene waas van beplanting. En er is water. Het is een plek in de woestijn waar mensen komen om even bij te tanken van een lange barre tocht en waar mensen elkaar ontmoeten.

De uitspraak ‘een oase van rust’ komt dus niet uit het niets. De Engelse vertaling heet het over ‘havens of peace’, wat enorm tot de verbeelding spreekt.

Maar over wat voor een soort oas·ussen hebben wij het dan? Daarover later meer…

‍